De Zeehaen was vroeger een hoekhuis, gelegen op de oostelijke hoek van de Beekstraat (tevoren Berestraat; thans St.-Jozefsstraat) en de Maastrichterstraat. Het was een tamelijk groot gebouw, dat in westelijke richting (marktwaarts) ver vooruitstak en een ruim deel van de ingang tot de Beekstraat in beslag nam. Ertegenover lag De Eeckel, dat in de richting van de poort een tiental meter naar voor stak op de Schorsmarkt. Die kronkelige viersprong was ongetwijfeld het gevaarlijkste verkeerspunt van de stad.

Ten zuiden van De Zeehaen lag De Tienen Pot, dat bij een latere verbouwing naar achter werd geschoven om de ingang van de Bierestraet (later Beekstraat) te verbreden. Aan de overkant van de heirebaen naer Triecht, tegenover de rechtergevel van De Eeckel aan de Schorsmarkt, stond een lindeboom en vlak daarbij een waterput, die later door een stadspomp werd vervangen. De ligging van De Zeehaen en het buurpand De Gulde Haen was zo bevreemdend dat beide huizen in de gichtregisters beurtelings als hoekhuis worden aangezien. (...)

Op 8 germinal van het jaar X (29 maart 1802) stelde notaris Jan de Corswarem een verkoopakte op van Le Coq de Mer, toebehorende aan Marie-Kathrien Vanstraelen, kinderloze weduwe van Gerard Vanherten, die het pand voor 3889,79 F aan Jan Engelborchs-Steegmans verkocht. De vroegere eigenares mocht levenslang over twee kamers en een gedeelte van de zolder beschikken.

Luidens een akte, op 11 januari 1578 verleden voor de schepenen, had Le Coq de Mer in die tijd recht op een doorgang onder een gedeelte van Den Haen, alsmede op de helft van de waterput van Le Pot d'Etain. In het midden van de 17de eeuw was De Zeehaen een smidse met hoefstal. In de gichtregisters van die eeuw krijgt het pand dan ook enkele keren de huisnaam Die Smisse.

Uit: Hasselt intra muros, pp. 110-112.