Dit pand behoorde in 1582 toe aan Jan Vetters; zijn buren waren Willem Herinx en Frans Houwen. In 1668 was het van Nikolaas van Winghe; toen waren Herman Hamakers en de bonnefanten de buren. Servaas, zoon van de eigenaar, huwde met Elisabeth Keynen en bewoonde het huis toen het in september 1715 instortte. Theresia Vrerix, overste van de bonnefanten, kocht het ingevallen lemen gebouw voor 200 gulden en de lasten. Op 1 oktober 1715 werd dit ruime gebouw door het stadsbestuur aangekocht en weer opgebouwd. Achtereenvolgens werd het omgedoopt tot het Schildt van Hasselt, De Waepens van Hasselt en het Stadswaepenhuys.

In 1717 kregen de bonnefanten (of sepulchrienen) de toelating om een hoge stenen muur op te trekken tussen hun tuin en het Schildt van Hasselt.

In 1718 werd het huis verhuurd aan koopman Philip Lambinon. Drie jaar later huurde priester Otto de Horion het voor 70 gulden. In 1734 werd Spirlé er voor 60 gulden de huurder van.

Het Hof van Vliermael zetelde er dertig jaar lang, nl. van 1749 tot 1780. Daarna betrokken de schepenen van het oppergerecht een groot lokaal in het nieuwe stadhuis aan de Lombaardstraat. Van die datum af lieten zij Den Blauwen Keyser over aan advocaat de Borman.

Alle huizen vanaf de Demer tot aan de kerk, de kerk zelf en de omliggende grond behoorden toe aan twee takken van de familie Willems.

Hier kunnen we terloops nog een fait divers vermelden: De Blauwe Keyser stortte enkele maanden vroeger in dan de Broeckermolen. Die molen lag buiten de stad langs de Nieuwe Demer; ze werd in 1742 weer opgebouwd.

Uit: Hasselt intra muros (1989), p. 74.