Wapen: in zilver een schuinbalk van keel, vergezeld van twee klaverblaadjes van sinopel.

Gegoede jongere telgen of bastaardzonen uit adellijke geslachten uit de omgeving van Hasselt, kwamen binnen de muren van de stad een nieuwe start nemen en hun fortuin beproeven. Tot deze groep, waartoe men o.a. de Hasseltse families Geloes en Cannaerts mag rekenen, hoort ook de familie Horion.

Herman van Horion, schout van Herk-de-Stad, vestigde zich in Hasselt in 1512 naar aanleiding van zijn huwelijk met Ida Caters, eigenares van de herberg 'de Valck' op de Grote Markt. Herman was een 'neef' van jonker Herman van Horion, drossaard van het graafschap Loon, een lid van de Rummense tak van dit voornaam Haspengouws geslacht. Gelet op de klaverbladen die door de Hasseltse tak als breuk op het adellijk wapen Horion ingevoerd werd, loopt de verwantschap hoogstwaarschijnlijk in onwettelijke lijn. Ida Katers, weduwe van Laurens Schilders en van schepen Jacob Hollanders, was een rijke bruid, die o.a. zes zilveren schalen en zes zilveren lepels inbracht. In 1533 werd Herman van Horion benoemd tot schepen van Hasselt, een functie die, na zijn overlijden in 1552, aan zijn zoon Willem te beurt viel.

Die zoon Willem van Horion was sinds 1547 schepen van Kuringen. Hij trouwde met Hilleken Kuyskens. De kinderen uit dit huwelijk verkochten 'de Valck' in 1565 aan Peter Stueters. Willem van Horion overleed in 1579.

Arnold de Horion, zoon van Willem, zetelde als schout in de schepenbank van Kuringen van 1579 tot 1587; hij was eveneens waterschepen van het graafschap Loon en griffier van deze instelling. Hij overleed omstreeks 1595. Uit zijn huwelijk met Maria van Weddingen werd een zoon Willem geboren en ook vijf dochters: Maria, echtgenote van Servaas de Bolgry, Gertrudis, echtgenote van Jan Clercx, Hildegonde, echtgenote van Peter Vrerix alias Bormans en vervolgens van Michiel Reners, Margareta, echtgenote van Jan Coninx, en Barbara, echtgenote van Hendrik Pelssers.

Willem de Horion, zoon van Arnold, trouwde met Maria van der Hoeven, dochter van Andreas en van Helena Munters. Hij was schepen en schout van Kuringen. Hij overleed in 1638 maar zijn nalatenschap werd pas in 1651 verdeeld tussen zijn vijf overlevende kinderen, waaronder Gisbert, die als munter vermeld wordt, en Karel-Willem.

Met deze Karel-Willem de Horion zetelde een derde opeenvolgende generatie de Horion in de schepenbank van Kuringen; hij nam er tevens het schoutambt waar (nvdr: op fol. 124 r° van het Register van de Broederschap Sint-Gertrudis in Kuringen staat onder meer rechts bovenaan het alliantiewapen en de inschrijving van schout, schepen, kastelein en rentmeester Karel-Willem de Horion en zijn echtgenote Jacobina de Bolgry, gedateerd 1666). Bovendien was Karel-Willem kastelein en rentmeester van de prins-bisschop in Kuringen. Zijn echtgenote Jacobina de Bolgry schonk hem o.a. Margareta, echtgenote van Jan-Romuald Sigers, secretaris van de Leenzaal van Kuringen, Maria, echtgenote van Godfried-Ferdinand de Smackers, Helena, ondermoeder van Sint-Catharinadal in Hasselt, Otto-Lodewijk, priester, en Niklaas.

Vanaf Niklaas de Horion bleef een praktisch volledige reeks dubbelportretten bewaard, hetgeen merkwaardig is. Niklaas is bovendien een van de wereldlijke meesters van de Onze-Lieve-Vrouwebroederschap die op het groepsportret uit 1709 voorgesteld is. Hij trouwde op 6 augustus 1685 met Agnes van de Put, een op 17 maart 1660 gedoopte dochter van Cornelis, ontvanger van de prins-bisschop voor het graafschap Loon, en van Anna Eyben (nvdr: Anna Eyben was een zuster van Arnold Eyben, studiebeurzenstichter. Arnold Eyben, zoon van Jan en Catharina van Elsrack, promoveerde als primus aan de universiteit van Leuven. Op 8 juli 1712 werd hij aangesteld tot kanunnik van Antwerpse kathedraal et tot thesaurier van de stichting Terninck aldaar. Hij was boekencensor van het bisdom en vele publicaties uit het begin van de 18de eeuw dragen zijn 'nihil obstat'. Arnold Eyben bouwde een woning in het Hasseltse begijnhof, waar zijn familiewapen boven de ingang prijkt. Voor zijn verwanten stichtte hij drie studiebeurzen en vier begijnenbeurzen. Als gerechtigden wees hij de kinderen aan van zijn broer Filip en van zijn twee zusters, Margareta, echtgenote van Herman Joris en vervolgens van Jacob Roelants, en Anna, echtgenote van Cornelis van de Put). Niklaas volgde zijn schoonvader op in de winstgevende functie van ontvanger. Hij werd in 1697 aangesteld tot burgemeester van Hasselt. Niklaas de Horion overleed in Hasselt op 23 juli 1718 en werd in de Sint-Quintinuskerk begraven. Agnes van de Put overleefde hem tot op 20 oktober 1731 en werd in de begijnhofkerk begraven. Van hun tien kinderen stierven er vier op jeugdige leeftijd. Twee dochters werden begijn, Maria-Jacobina in Diest en Catharina-Agnes in Hasselt, terwijl Anna-Theresia intrad bij de norbertinessen in Keizerbosch. Lodewijk-Cornelis werd priester en in 1728 aangesteld tot pastoor van Kermt, waar hij in 1759 overleed. Helena-Clementina trouwde met Renier-Anastasius Jadin, burgemeester van Hasselt en syndicus van het begijnhof. Slechts hun zoon Karel-Willem-Frans zette de stam verder.

Karel-Willem-Frans de Horion, gedoopt in Hasselt op 16 februari 1694, werd eveneens schout van Kuringen en bovendien schepen-griffier van Herk-de-Stad. Hij trad een eerste maal in de echt met Anna-Maria Groetaers, dochter van Antoon-Pascasius, pachter van Schoonwinkel in Wintershoven, en van Judith Janssen. Anna-Maria Groetaers was in Wintershoven gedoopt op 1 maart 1697 en overleed er op 27 oktober 1727. Het dubbelportret van het echtpaar Horion-Groetaers bleef bewaard. In Scherpenheuvel, op 15 februari 1734 ging Karel de Horion een tweede huwelijk aan met Maria-Elisabeth Spirlet.

Uit het eerste huwelijk stamt Edmond-Willem-Niklaas, gedoopt op 3 september 1721 in Wintershoven en overleden op 13 maart 1785 in Bilzen, waar hij pastoor was. In 1751 werd hij benoemd tot prefect van de plaatselijke rederijkerskamer 'De Veldbloem' en tijdens de kermis van dat jaar werd hem een toneelvoorstelling opgedragen. Een geschilderd paneel met zijn wapenschild, vermeerderd met de wapenspreuk 'Deus voluit' herinnert hier nog aan.

Antoon-Willem de Horion, tweede zoon van het echtpaar Horion-Groetaers, voelde zich veeleer aangetrokken door een militaire carrière dan door de traditionele schepenfuncties van zijn voorouders. Hij werd vaandrig in het regiment van kolonel baron d'Olne en beëindigde zijn loopbaan met de graad van cornet in dienst van de Verenigde Provinciën. Hij huwde in Bilzen op 23 november 1752 met Maria-Vincenza Doyen, dochter van Gillis, doctor in de geneeskunde in Maastricht, en van Maria-Isabella van den Bosch. Het echtpaar Horion-Doyen huurde het 'Vossiushuis' op de Houtmarkt in 1765 en was in 1777 eigenaar van 'de Grote Nobel' in de Lombaardstraat. Dat echtpaar kocht het buitengoed Obbeek onder Heusden, dat nog steeds eigendom is van afstammelingen in vrouwelijke lijn. Antoon-Willem overleed in Hasselt op 27 maart 1787 en werd in de Sint-Quintinuskerk begraven. Maria-Vicenca overleed op haar kasteel van Obbeek op 10 oktober 1810. Hun huwelijk werd gezegend met acht kinderen, o.a. Maria-Helena, medemeesteres van het Hasseltse begijnhof, en Karel-Frans, priester.

De jongste zoon van Antoon-Willem, die de voornamen Mathias-Jacob meekreeg bij zijn doop in Hasselt op 20 augustus 1772, volgde het voorbeeld van zijn vader en werd officier. Hij ging op rust als infanteriekapitein van het Nederlandse leger en werd vervolgens aangesteld tot burgemeester van de gemeente Heusden, waar hij op 23 april 1823 overleed. Hij was tijdens zijn krijgsdienst in het huwelijk getreden met de uit Arnhem afkomstige Henriette-Brigitte-Catherine Brunet de Rochebrune. Zij bekeerde zich in 1815 tot het katholieke geloof. Van haar wordt een miniatuurportret bewaard. Zij bestelde bij zilversmid Jacques Vinckenbosch een zilveren schaal waarop het alliantiewapen Horion (nu zonder klaverbladen)-Brunet gegraveerd staat.

Twee zonen van het echtpaar Horion-Brunet vestigden zich in Nederland, waar de familie op het einde van de 19de eeuw uitstierf. Het kasteel van Obbeek werd geërfd door hun dochter Rosalie-Henriette-Auguste, echtgenote van Willem-Jozef-Amand Ghysens, zeepzieder, schepen van de stad Hasselt en bestendig afgevaardigde van de provincie Limburg (nvdr: hij was een zoon van Jan-Maximiliaan Ghysens en Maria-Robertina Brouwers). (JJvO-WC)

Uit: Oog in Oog (2003), pp. 204-210.