Voordat de weg naar Genk gekasseid werd (in de jaren voor 1800), verkeerde hij vaak in slechte staat.Het was een smalle wegstrook met net voldoende ruimte voor een kar of wagen.

In 1775 vertelde men over de moeilijkheden en zelfs gevaren die er een eeuw eerder waren, om tot in Maastricht te geraken: de heirbanene op Genkt en soo voorts naer de Maes oft Maestright als in den wintertijdt meesterdael gebruyckt wordt wanneer den wegh over de dorpe impraeticaebel is, dat die langhs-gaerde herbaene seer noetsaekelyck is te zijn geconserveert. Dat sigh bevindt des herbaene becort of benaedert soo daenigh dat bijnaer geen carren en connen passeren ten sy met de grootste moeyte en peryckel in het jaar 1661...

In 1800 heette de Genkersteenweg de wegh naer Maeseyck in de Kempische Nieuwe Heide, in 1844 weg van Hasselt naer Genck.

Bij de uitvinding van de automobiel werd de weg verbreed, zodat er een apart zandpad voor voetgangers was, een kasseiweg voor karren en een grindweg voor de automobielen. Langs de weg werden aan weerszijden bomen geplant.

In de jaren na 1920 werd de steenweg genivelleerd. Om deze reden ligt de steenweg voor sommige woningen bijna een meter hoger dan de vloer van deze woningen.