Het wijdse heidegebied ten noorden van Hasselt leek voor onbekenden veeleer een labyrint, waarin de wandelaar, die niet vertrouwd was met het landschap en van het juiste pad afweek, verdwaalde en door het spooklandschap als het ware werd opgeslorpt. 

Dit overkwam een argeloos boertje uit Sint-Lambrechts-Herk, die in Zonhoven een paar koebeesten was gaan verkopen en met een goedgevulde beurs een kortere terugweg was ingeslagen om vlugger bij moeder de vrouw te geraken. De nacht had zich inmiddels als een donkere mantel over de natuur gehuld. Hopeloos en uitzichtloos was de dolende man gaan aankloppen aan de woonstulp van Janneke van de Platwijers. 

Hier vertelde hij uitvoerig hoe hij van de juiste weg was afgeweken nadat hij in Zonhoven zijn slag had thuisgehaald met de verkoop van twee stalbeesten. Janneke en zijn vrouw Mieke voelden hun neus al krullen en gaven hem royaal te eten en te drinken. Dan begaf iedereen zich naar zijn bedstee. In het diepst van de nacht stond het echtpaar behoedzaam op, ging naar het bed van hun zalig slapende reiziger en sneed hem de keel over. Bij het krieken van de nieuwe dag dumpten zij zijn lijk in een van de vennen. 

Jarenlang heeft Jan het gestolen geld opgepot. Enkel zijn vrouw en zijn kinderen wisten hoe hij er aan geraakt was. Jan voelde zich minder en minder goed in zijn vel. Iedere avond en nacht hoorde hij stemmen in de naaste omgeving van zijn huisje. Ging hij buiten kijken dan was er niemand te bespeuren. Zijn koeien lagen ziek in de stal en stierven op onverklaarbare wijze. De paarden maakten dolle sprongen en vielen kennelijk zonder aanwijsbare aanleiding uitgeput op de grond. 

De gezondheid van Janneke ging zienderogen achteruit en Piet Hein stond al naast zijn bed. Ganse dagen lag hij te zweten en te ijlen en sloeg onbegrijpelijke wartaal uit. Zijn kinderen stelden hem voor het geld terug te
bezorgen aan de weduwe van de veehandelaar.

Nors sloeg Jan hun voorstel in de wind: “Houd wat ge hebt, ik zal lijden wat ik kan”. Hein sloeg toe. Niet lang na zijn dood kwam de geest van Jan iedere avond spoken in de omgeving van zijn woonhut en riep met een ijzige stem: “Geef weer! Geef weer!”

Toen zijn een paar bruine paters uit Hasselt de kwelgeest met hun gebeden komen bezweren en hebben hem voor de duur van negenennegentig jaar aan een stevige eik in de Kuringerheide vastgeketend.

Uit: Kiewit & Banneux / Warm aanbevolen, pp. 46-47.