Kunstschilder Arthur Marie Emile Erarts werd in Hasselt geboren in 1879. Op 11-jarige leeftijd verloor hij zijn ouders. Als 12-jarige begon hij te schilderen uit liefhebberij. In 1897 ging hij in de leer bij de schilder Adolphe Crespin (Brussel 1859-1944) en volgde hij ook lessen aan de Academie in Brussel. Na het beëindigen van zijn studies keerde hij terug naar zijn geboortestad. Hij trouwde er op 25 juni 1907 met Angèle Kolb (Hasselt 1886-1968). Het huwelijk werd gezegend met de geboorte van drie dochters en twee zonen: Emilienne (Hasselt 1907-1975), Amanda (Hasselt 1908-1915), Arthur (Hasselt 1910-1977), Jos (Hasselt 1912-1988) en Armande (Hasselt 1915-Brussel 1987).

Zijn eerste tentoonstelling vond enkele jaren later plaats in Brussel en werd een groot succes. Van dan af stelde hij achtereenvolgens tentoon in Gent, Antwerpen, Brugge, Luik, Hasselt en zelfs in Nederland, Frankrijk en Engeland. Overal waren de kunstkritieken lovend. 

Arthur Erarts maakte deel uit van de groep Nervia (Bergen) waarvan ook Léon Navez (1900-1967), Léon Devos (1896-1963), Taf Wallet (1902-2001), Anto Carte (1886-1954), Louis Buisseret (1888-1956) en Rodolphe Strebelle (1880-1959) lid waren. Ook was hij lid van de Heecrabbers.

Erarts hield van de Kempen. In zijn schilderijen vormen dreigende wolken en lichtspelingen een wonderlijk contrast. Hij geeft met een onmiskenbare juistheid en een intense gevoeligheid de schoonheid van het Kempisch landschap weer. Opvallend zijn de altijd aanwezige berken, die aan zijn stijl een zo typerend karakter geven. Hij schilderde ook interieurs. In zijn werken ontbreekt steeds de mens.

Arthur Erarts overleed in 1939 in Hasselt. Zijn oeuvre werd verspreid in binnen- en buitenland. Het Stadsmus bezit werk van zijn hand. 

In 1994 werd op Sint-Jansheide een straat naar hem genoemd.